Misschien kom je er regelmatig langs met de bus, de auto of de fiets en denk je er niet zo bij na. Maar het busstation Leidsche Rijn Centrum is een bijzonder project. Het architectonische hoogstandje is dankzij speciale membranen niet alleen functioneel in de bescherming tegen regen en zon, maar tevens een lust voor het oog.
Het busstation bevindt zich bovenop een viaduct. De snelweg die hieronder door loopt, maakte dat de constructie niet te veel mocht wegen. Het antwoord voor een lichte overkapping werd gevonden in een dak van tien kelken van doek. Niet alleen het gewicht was van belang, maar ook de kwaliteit van het materiaal. Dit moest zo veel mogelijk natuurlijk licht doorlaten, water en vuil afstoten en tegelijkertijd duurzaam zijn. Bovendien vroeg het kelkontwerp van de architect om flexibiliteit in de keuze van vormen, aangezien het ontwerp een visuele link moest leggen met de vormen van een kathedraal.
Licht en flexibel
De keuze voor de TX30 Flexlight composietmembranen van Serge Ferrari was dan ook snel gemaakt. Ze zijn licht van gewicht, flexibel en hydrofoob: het vuil glijdt ervan af. Bovendien laten de membranen op een organische manier natuurlijk licht door. Zo kunnen grote overkappingen worden gerealiseerd waar veel natuurlijk licht doorheen komt en dat creëert een aangename, open sfeer. Er wordt dan ook veelvuldig gebruik van de membranen gemaakt bij bijvoorbeeld stadions, winkelcentra en schoolpleinen.
28 membraamvlakken
De overkapping van het busstation bestaat uit een ruimtelijke staalstructuur, waarbij de buitenranden van de 28 membraanvlakken door middel van klemstrips op de staalconstructie zijn bevestigd. In de laagpunten zijn stel- en spanvoorzieningen, opvangbakken voor regenwater en verlichtingsvoorzieningen opgenomen. De overkapping is vooraf volledig geanalyseerd en doorgerekend op belastingen en reactiekrachten. Niet alleen het eigen gewicht, maar ook voorspanning, windbelasting en sneeuwbelasting zijn hierbij meegenomen.
Regenwater via trechters
Membranen als deze zijn steeds meer in trek. Dankzij de lichtdoorlatendheid en natuurlijke filtering van het daglicht zou bijna worden vergeten dat er überhaupt een dak is. Het regenwater loopt zo via de trechters de grond in, naar de riolering. Het is een ingenieus systeem in een bijzonder jasje. De gezamenlijke inspanningen van de opdrachtgever, de architect, de twee engineeringsbureaus die de doekkrachten berekenden en de staalbouwer, hebben dit een echte team-effort gemaakt. Kortom: een project om trots op te zijn.
(bron: NAV.be; Netwerk Architecten Vlaanderen)
