Vanaf morgen kunnen we sky diven in het skydive centrum bij de Haarrijnseplas. De pers mocht alvast voorproeven. En het is vet!
Skydivepak aan, oordoppen in, bril op en helm op. Je laat je voorover vallen met je armen omhoog en de instructeur houdt je vast, sleurt je omhoog en draait je recht, indien nodig. Mijn instructeur is Adam, een jonge vent uit het noordwesten van Engeland, speciaal hier neergestreken om als skydive-instructeur te werken.
Hoofd naar links: naar links
Adam gebaart wanneer mijn armen naar voren moeten en mijn benen gestrekt of niet. Als ik bijna op het rooster lig, gebaart hij dat ik m’n hoofd moet optillen, dat werkt: ik ga omhoog. Onthouden dus. En als ik mijn hoofd een beetje naar links draai of naar rechts, draai ik die kant op. Dat klinkt natuurlijk simpeler dan het is, want als je je armen niet op gelijke hoogte houdt, verlies je al zwevend je evenwicht.
“Here we go again!”
Twee minuten lijken lang en kort tegelijk, want het vergt al je aandacht en het is overweldigend. Adam zet me buiten de tunnel van 12 meter hoog, informeert hoe ik het vind en zegt dan: “Good, here we go again!” Oordoppen weer in, helm op en hup, die luchttunnel weer in. Ik krijg een beetje door hoe het werkt en ben stabieler dan in ronde 1. Voor Adam het teken om naar de piloot te gebaren – dat is diegene die aan de knoppen zit en de blaaskracht bedient – dat het wat harder mag. En hup, we gaan de hoogte in! Naar de bovenkant van de tunnel, zo’n tien meter hoog. Ik voel een hand op mijn arm en een hand op mijn been, Adam houdt controle – gelukkig.
Als we later buiten de tunnel staan vraagt ie of ik het niet eng vond dat we de hoogte in gingen. Nee, zeg ik stoer, terwijl de adrenaline nog uit mijn oren spuit…
