Op de koffie bij Woongroep Langerak

Foto: Clarita Rijnsent

De vier bovenste verdiepingen van één van de flats aan de Langerakbaan is voor Woongroep Langerak, waar in totaal dertig ouderen wonen. Beneden is de gemeenschappelijke ruimte. Wij schoven even aan bij de gezamenlijke koffieochtend.

Er staan drie ronde tafels in de gemeenschappelijke ruimte: aan één zitten de mannen, aan de ander de vrouwen. Dat is niet bewust zo, maar dat “gaat gewoon zo”. De derde tafel is leeg, want niet iedereen is er vandaag. Er wordt gezellig gekletst bij een kopje koffie. De ruimte is mooi ingericht, en later vernemen we dat de inrichting een ontwerp is van Nico Zwarts en vier andere bewoners. Nico is voorzitter van Woongroep Langerak en in zijn werkend leven architect. “Het voordeel van mijn vak is dat ik op een tekening kan laten zien hoe het wordt, inclusief details. Iedereen keurde het goed.” Nico is een vitale man van 80 (en nee, dat zou je niet zeggen). Hij woont samen met zijn vrouw Roelie sinds vier jaar in de woongroep.

Niets moet, alles mag

In totaal wonen er dertig mensen op de vier bovenste verdiepingen van ‘hun’ flat. Er is inmiddels een wachtlijst voor de woongroep, en soms is het lang wachten. “We hebben iemand hier wonen die vijf jaar op de wachtlijst heeft gestaan”, vertelt Nico. Hij en zijn vrouw konden destijds direct intrekken, maar sindsdien is deze woonvorm bij ouderen meer in trek. Ze lopen de deur overigens niet bij elkaar plat, vertelt Nico. “We drinken een paar keer per week samen koffie, we eten soms met elkaar en we organiseren activiteiten als samen schilderen, sjoelen, koersbal, handwerken et cetera. Maar niets moet, alles mag. We helpen elkaar als het zo uitkomt, maar aan mantelzorg doen we dan weer niet. Iedereen woont zelfstandig. Het voordeel is natuurlijk de gezelligheid en de praatjes die je dagelijks even maakt. En we houden elkaar een beetje in de gaten, op een positieve manier dan.”

Geen ideële basis

Alle leden van een woongroep hebben een eigen appartement; alleen beneden is een gezamenlijke ruimte. Overigens worden de onderste vier verdiepingen van hetzelfde complex ingenomen door de Chinese woongroep voor ouderen. Daar is niet zo veel onderling contact mee, want oudere Chinezen die hier wonen praten lang niet allemaal Nederlands. Nico vertelt dat de woongroepen van tegenwoordig anders zijn dan die van een paar decennia terug. “Daar lag vaak een ideële basis aan ten grondslag, religieus of politiek. Dat is hier nu niet meer zo. We zijn heel divers, politiek van heel links tot heel rechts en alles daar tussenin.” Dat leidt wel eens tot discussies, maar over het algemeen kan iedereen goed met elkaar overweg.

Één scootmobiel

De koffieochtend is van 10 tot 11. En om 11 uur staat inderdaad iedereen op: door met hun eigen dingen. Nico: “We zijn allemaal nog redelijk vitaal – we hebben pas één scootmobiel – en iedereen heeft zo zijn eigen bezigheden.” Je mag je inschrijven bij de woongroep vanaf je zestigste en je kunt er blijven wonen tot je niet meer kunt. En daar kan een scootmobiel op een gegeven moment bij gaan horen…

Cookieinstellingen